Het is misschien wel mijn meest uitgesproken stukje tekst – mensen die me kennen beamen dit gelijk đ – maar dat is niet voor niks. Elke vorm van weerstand, elke zin die begint met âik zou/het zou/hij of zij zou moetenâ is een gevecht met de realiteit. En dit gevecht verlies je altijd.
Maar hoe dan wel? â> Aanvaren, doorvoelen en accepteren. Dit betekent dus niet voorbij gaan aan je eigen emoties, of niet uitspreken hoe jij je over een situatie voelt of maar âslikkenâ wat er gebeurt. ZEKER NIET. Je stopt enkel het gevecht, de weerstand die je biedt tegen wat is en dat geeft ruimte om juist je emoties te zien, te voelen en te aanvaren. Om vanuit helderheid aan te geven hoe iets voor je is, zonder dat je per se wilt dat het verandert.
Besef je dat je vooral wilt dat iets verandert, omdat het gevoel dat je hebt bij de situatie je ongemakkelijk maakt. Je wilt vooral dat je gevoel verdwijnt! Maar wat als je om kan gaan met die ongemakkelijkheid? Als je weet hoe je een emotie kan laten binnen komen? Als je de emotie kan ervaren, de fysieke sensaties kan voelen, zonder dat je hier verhalen aan koppelt? Kan en mag iets dan gaan zoals het gaat? DĂt is de weg naar âhouden van wat isâ.
Door je aandacht te houden op de zaak van de ander – of de zaak van de wereld (bijv. een natuurramp) – ben je afgeleid met wat de zaak voor jou betekent, terwijl dat het enige is dat telt. We verlangen zĂł enorm naar verbinding en die is precies daar te vinden: de verbinding met jezelf, je eigen emoties, jouw zaken! Dus verlies je energie niet in vechten met wat is, maar steek het in aanvaren, voelen en accepteren wat het met jou doet. Life changing!