Een aantal posts geleden sprak ik er nog over: onzekerheid. Een gevoel dat we allemaal kennen, maar wat we nog heel vaak ontkennen en vooral graag wegstoppen. Wat vinden we er nou zó lastig aan? En waarom is het verbloemen van je onzekerheid een heel slecht idee.
Onzekerheid is een emotie die net zoals alle andere emoties wordt veroorzaakt door je gedachten. Gedachten die opkomen wanneer we niet weten wat er komen gaat: “wat gaat er dan gebeuren? Straks gaat het niet goed? Misschien word ik gekwetst? Niemand vindt het leuk. Ik heb er geen controle over.” Etc. Zodra je deze gedachten gelooft ervaar je sensaties in je lijf, die we onzekerheid noemen.
Je gedachten kan je bevragen, zodat je minder last hebt van überhaupt de emotie onzekerheid, maar de realiteit is dat we nog veel van deze gedachten hebben, dus dat de emotie er nou eenmaal vaak is. Het helpt al enorm wanneer je jouw onzekerheid herkent, toestaat, omarmt en accepteert. Het is pas een probleem wanneer je weerstand hebt op onzeker zijn: wanneer je onzeker wordt over je onzekerheid.
Vraag jezelf eens: waarom heb ik weerstand op mijn onzekerheid? Vaak vinden we onzeker zijn zwak, zijn we bang dat het onaantrekkelijk is of moeten we het altijd maar weten. Hoe realistisch is dit? Natuurlijk zijn we onzeker, duuuuh! Nieuwe liefdes, ander werk, ondernemen, relaties; het kan soms gewoon giga spannend zijn! En hoe denk je dat het is als je jezelf toestaat hier ook onzeker over te zijn? VRIJHEID!
Het verbloemen van je onzekerheid levert uiteindelijk pas de ‘problemen’, niet de onzekerheid zelf. Het is juist krachtig openlijk uit te komen voor dingen in het leven die je ongemakkelijk en onzeker maken. Probeer juist wat meer gemakkelijk te worden met de emotie, zodat je er minder bang van wordt. Laat je er niet door leiden, maar luister er wel naar! Het dient zich niet voor niets aan, het wil even aandacht krijgen. Blijf jezelf zien als geheel, ook deze mooie! stukken van jou willen gezien worden!