Het is zo verleidelijk en soms een stuk comfortabeler; je bezig houden met de ander. Althans, dat lijkt zo. Want de ander is de meest instabiele factor in je leven. Bezig zijn met de ander levert dus ook een hoop frustratie en irritatie op. Pure machteloosheid. Maar waarom doen we het dan toch? En hoe kan je ‘de ander’ zien als spiegel, zodat je de focus weer terug brengt naar jezelf?
‘De ander’ schrijf ik vaak tussen aanhalingstekens, omdat er eigenlijk geen ander is. Het is jouw gewaarwording van een mens en geen universele waarheid. Je kan alleen de ander zien vanuit jouw perspectief en dat is áltijd subjectief. Wat je ziet in de ander, zijn de stukken die je kent van jezelf. Hoe verder je zakt in je eigen zelfonderzoek, hoe meer je kan zien (en vaak ook begrijpen) in de ander. Het gaat er dus niet om dat je je best doet om de ander te begrijpen, maar dat je jezelf begrijpt. Vanuit jezelf kan je de ander ‘ontmoeten’. (Zo werkt het ook tussen coach en coachee).
Toch wijzen we vaak de vinger naar een ander. Oordelen we of leggen we de schuld bij de ander neer. Nog veel vaker schieten we in ongevraagd advies en tips hoe een ander het zou moeten doen. Zonder dat een ander hierom vraagt is dit een kansloze actie. De ander gaat nooit een inzicht krijgen, omdat jij die hem/haar geeft. Het is je eigen machteloosheid waar je controle op probeert uit te oefenen. Begrijpelijk, maar het werkt averechts. Tevens geef je het signaal af dat de ander, in dit moment, niet goed genoeg/volmaakt is.
Elk advies naar een ander, is een advies voor jezelf. Het is hoe jij vindt dat jij het zou moeten doen in een bepaalde situatie. Het is hoe jij vindt dat jij in het leven zou moeten staan. Het is áltijd een ‘note to self’. De ander leert het allermeest van het voorbeeld dat hij/zij krijgt. Zodra de ander ziet dat jij iets doet wat jou geeft wat hij/zij ook zou willen dan klopt het vanzelf bij je aan. En dan zal hij/zij je vragen om advies, en alleen dan is hij/zij klaar om te ontvangen. Tot die tijd mag je vooral de focus op jezelf houden. En ja, óók in een liefdesrelatie. Dat is toch een feestje als je het mij vraagt.
