Wie ben je zonder je achternaam, je werk/beroep, telefoon, Instagram, laptop, make-up/aftershave, je lichaam, je uiterlijk, zonder eten, drinken, geld, je huis, sigaretten/alcohol, zonder peper/zout, suiker, zonder verleden/toekomst, zonder kleren, identiteit, achtergrond, familie/vrienden, zonder dat je weet wat er gaat gebeuren, zonder flirten/sex, je relatie, zonder aandacht/goedkeuring en waardering. Wie ben je zonder je oordeel, zonder de ander, zonder je spiegelbeeld, zonder je emoties/gedachten. Wie ben je zonder je “ik-beeld”? Is er dan nog iets van je over?
De afgelopen 9 dagen heb ik hier een glimp van mogen ervaren. Enkel het Nu wordt relevant en zelfs dat niet. Angsten vallen weg, beelden uit het verleden en de toekomst zijn er niet meer. Enkel de observatie van dit ene Nu. Mijn identiteit is weer een stukje afgebrokkeld en ondanks dat dit eng klinkt en soms ook voelde – eigenlijk alleen wanneer het ego trekt en het wil begrijpen – is de verbinding die ik dan voel met geen woorden te beschrijven.
Liefde. En alles wat daar uit voortkomt: verbinding, tevredenheid, geluk, kalmte, rust, voldoening, helderheid, groei, manifestatie, creatie en actie. Alles waar ik in het leven op zoek naar ben geweest is allang daar als ik uit mijn concepten en verhalen stap over hoe iets zou moeten zijn. Het is niet daar, in de wereld buiten mij, alles kan ik in mezelf zien/vinden. Het is mijn eigen ‘wisdom’, het zijn mijn eigen antwoorden of het komt in ieder geval vanuit een interne bron. De wereld buiten mij is enkel een vertaling van mijn innerlijke wereld. Ben ik niet blij met wat ik zie en waar ik in zit? Dan wijs ik de vinger naar mezelf, naar binnen en word ik bewust van de concepten/gedachten/verhalen die me belemmeren de wereld te zien zoals ie is: Perfect.
